– प्रियम झा
एउटा केटीको शव नदीमा तैरिरहेको थियो। त्यहाँ उभिएको कवितकारले त्यो शवसँग सोध्यो ?
को हौँ तिमी सुकुमारी बहिरहेको यो नदीको पानीमा ?
कोही त होला तिम्रो आफ्नो, मानव निर्मित यो भुगोलमा !?
कुन घरकी छोरी छौ तिमी,
कुन क्यारीको कोपिला हौँ तिमी ?
कसले छल गरेकोछ भन,
किन दुनियाँ छोडेर गयौं तिमी ?
कसको नामको मेहंदी हातमा लागेकोछ तिम्रो ?
भन कसको नामको टीकुली निधारमा सजेकोछ ?
हेर्दा तिमी राजकुमारी, की भगवान घरबाट आएकी छौ ?
यति सुन्दर यो मुहार तिम्रो, यो मुहार कहाँबाट ल्याएकी छौ?
कवितकारको कुरा सुनेर आत्म बोल्छन्-
कवितकार मलाई क्षमा गर, गरीब बाबाकी छोरी छु।
त्यही भएर मृत्यु को भांति, जलको धारामा पल्टेएकीछु।
रूप रंग र सुन्दरताले मेरो पहिचान देखाउँछ !
कंगना, चुडी, बीन्दी, मेहंदी सुहागन छु भन्ने बताउँछ!
श्रीमानको सुखलाई सुख सम्झे,
श्रीमानको दुःखमा दुःखी थिए !
जीवनको यो लामो बाटोमा श्रीमानसँगै हिँडेकी थिए !
श्रीमानलाई मैले दियो सम्झे, उसको लहरमा जलेकी थिए !
आमा बुवा को साथ छोडेर उसकै रंगमा रंगिएकी थिए !
तर
उ त निस्क्यो सौदागर्ने, लगायो मेरो पनि मोल!
दान दहेजको कारण पिलायो विष पानीमा घोर!
दुनियाँको यो ठूलो वनमा सानो एउटा कोपिला थिए ! जसलाई मैले माली सम्झे उसैद्वारा छलिएको थिए !
भगवानसँग न्याय माग्न शवको ओछ्यानमा सुतेकी छु! दहेजको लोभि यो संसारमा दहेजको लागि वली चढेकी छु!
